۱.کودکی که در عصر دیجیتال متولد شود، از خردسالی یعنی حدود ۳ سالگی می تواند تبلت/ آی پد شخصی داشته باشد البته بدون سیمکارت، زیرا زیست جهان او و مهارتهای کشف، آزمون خطا، انگشتان هوشیار و … توسعه می یابد.

۲. وقتی متوسط درآمد خانواده های ایرانی در ماه مبتنی بر حقوق وزارت کار اندازه قیمت یک تبلت است ، تبلیغ مداوم این ابزار مهم در طی روز و مدام در شبکه کودک عواقب زیان باری دارد.

الف: تقاضای مدام کودک و مواجهه با انفعال والدین
ب: سرکوب تقاضا به دلیل فقر اقتصادی
ج: سرخوردگی کودک و خشم نسبت به والدین

۳. تبلیغات مهمترین راه درآمد سازمان برای ادامه برنامه سازی است. پای تبلیغات به شبکه های کودک هم کشیده می شود تا بتوانند برای همین کودکان با کسب درآمد از تبلیغات برنامه بسازند.

۴. ایجاد چرخه ی باطل کسب درآمد با هدف برنامه سازی و بهبود فرهنگ تربیتی و سلامت کودکان و افتادن کودکان در چاله های جدالی با والدین بر اثر تبلیغات مصرف گرایانه و ایجاد آسیب های جدی که برای تمام عمر ماندگار است.

چاره چیست؟
به زعم من تعطیل کردن شبکه ها به دلیل بی پولی و نیفتادن در این چرخه ارجح است به آسیب های ماندگاری که بر روان نسلی از کودکان ایران وارد می شود.

اما دریغ، پول مهمتر از سلامت روان کودکان و آرامش والدین است.

نویسنده : سحر سلطانی