مامان مهربون و دلسوز فرزندش رو به زور از رختخواب بلند می کنه و تا دستشویی گاهی همراهیش می کنه و در پوشیدن لباس مدرسه کمکش می کنه و براش لقمه می گیره و میده دستش و یک لقمه یا خوراکی هم میذاره توی کیفش  که زنگ تفریح فرزندش بخوره و دلش ضعف نره. بعد کمک می کنه فرزند خواب آلودش کفش هاش رو بپوشه. کیف فرزندش رو میندازه روی دوش خودش یا دستش می گیره و با دست دیگه دست فرزند رو می گیره یا میذاره خودش راه بره و حداقل تا مدرسه خواب از سرش بپره. یا اگر سرویسی باشه تا سرویس مدرسه می رسونتش که باز این بهتره که حداقل فرزند دلبندش خودش کیفش رو تا مدرسه حمل می کنه؛ نه؛  مادر دلسوز و مهربان!!

این مسئله ای هست که چند وقته در ابتدای صبح که بچه ها در حال رفتن به مدرسه هستند و یا هنگام تعطیلی مدرسه که بچه ها در حال بازگشت از مدرسه هستند ، بسیار شاهد هستم، و گویا این صحنه در حال افزایش و رشد  است. مادر یا پدر ،کیف فرزند را به دوش می کشد و فرزندش گاهی فرم مدرسه را نیز در اورده و آزادانه در حال رفتن یا برگشتن از مدرسه است و مادر در حال حمل وسایل اوست و ذوق می کند از آسودگی و نشاط فرزندش که نکند کوچکترین سختی را بعد از دروس سخت مدرسه بخواهد متحمل شود.

حرف من این است، مادر، با احساس رضایت و خشنودی این کار را انجام می دهد و هیچ شکایتی هم ندارد و اتفاقا لذت می برد که برای پاره تنش کاری کند اما فکر نمی کند این عمل باعث می شود فرزند او حس مسئولیت پذیری را آموزش نبیند؟! احساس مسئولیت پذیری، بیانگر نوعی نگرش و مهارت است که مانند هر نوع نگرش و مهارت دیگر آموختنی است. این عادت از ابتدای زندگی و به تدریج ایجاد می شود. در واقع، کودک هرگز نمی تواند رفتاری مسئولانه از خود نشان دهد، مگر اینکه این رفتار را در طول زندگی خود آموخته باشد.

این نمونه یکی از هزاران نمونه رفتارهای دلسوزانه مادرانه است که می تواند در رشد حس مسئولیت پذیری اختلال ایجاد کند. رفتارهایی مانند مرتب کردن اتاق و لباس ها، بستن بند کفش، کمک در کارهای منزل، انجام تکالیف مدرسه و … می توانند شکل دهنده حس مسئولیت پذیری در فرزندان باشند. این مهارت برای سلامتِ زندگی حال و آینده کودک ملزم و ضروری است و اگر زندگی بدون مسئولیت و  بر اساس دلخواه و آرزوهای لحظه ای باشد، به بی بندو باری منجر خواهد شد. کودک نیازمند است از همان دوران کودکی خود را به مقرراتی پایبند کند و به اصولی وابسته شود و خود را به انجام کارهایی متعهد بداند و این برای زندگی حال و اینده او ضروری است.

خانه و خانواده در درجه اول و بعد مدرسه و جامعه به نوبه خود در پرورش حس مسئولیت پذیری در کودکان نقش دارند و لازم است هر کدام وظایف خود را در این زمینه انجام دهند و مسئولیت های مختلف فردی و اجتماعی را به کودک واگذار نمایند و در این مسئولیت مشوق آنها باشند.