معرفی

به گواه تاریخ انقلاب اسلامی کار خودجوش فرهنگی یکی از عوامل اصلی جریان سازی گفتمانی بوده است. هسته های کوچک مردمی وقتی به دور از کاغذ بازی های بوروکراتیک با نگاه خالصانه به میدان می آمدند هنر بدیع ایرانی رنگ و بوی تعهد می گرفت و مثل یک چشمه پاک سال ها می جوشید. خیلی از اثرات فرهنگی امروز جامعه نیز اگر به منبع و سرچشمه آن نگاه کنیم به یک کارفرهنگی مردمی می رسد. تاکیدات مکرر مقام معظم رهبری برای حمایت از این مجموعه ها یکی از دغدغه های صحیحی بود که همواره مورد توجه ایشان است چرا که حمایت از این شریان های مویرگی برای ایجاد یک جسم واحد فرهنگی در کشور بسیار ضروری است.
ویژگی ها

این جریان ها دارای چندین ویژگی متمایز شده از نمونه های دولتی هستند که در زیر اشاراتی به آن شده است:

اولین ویژگی منحصر به فرد کار خودجوش فرهنگی کم هزینه بودن است. آنها منتظر هماهنگ شدن یک ساختمان شیک و مبله با خدمات کامل و امکانات درجه یک نمی شوند. با همان امکاناتی که در دست دارند در یک مسجد یا خانه یکی از اعضا جمع می شوند و در توان خود برای رساندن گفتمان انقلاب به گوش هم محلی ها تلاش می کنند. عدم وجود سخت افزارها باعث افت کار فرهنگی شان نمی شود یا تلاششان برای حرفه ای شدن، ذره ای به بهانه عدم امکانات کم نمی گردد. دومین ویژگی، نوع تفکر این مجموعه ها می باشد.
انقلابی بودن مهمترین ویژگی است که جناح فرهنگی مومن را از سایر کارهای خودجوش یا به قولی NGOها جدا می کند. تفکری که ریشه در وجود این مجموعه ها دارد و به وسیله بخشنامه ها، تحمیلی نیست. مومنینی که کار خودجوش می کنند هر چه می گویند یا می سازند حرف دلشان است و این نکته مهمی است چرا که هر چه از دل برآید لاجرم بر دل نشیند.
سومین ویژگی این است که این مجموعه ها در کنار تعهدشان، به معنی واقعی هنرمند هستند. در حوزه های خود یاد گرفتن تعهد و تخصص دو بال جدانشدنی است و نمی شود حرف خوب را در ظرف شکسته و بدون ریخت به مخاطب عرضه کرد. اما این گروه هایی که خود عمل کننده هستند یا به تعبیری در جنگ نرم عملیات انجام میدهند نیاز به چه چیزی دارند؟ چطور می شود آتش توپخانه های فرهنگی را در یک جهت متمرکز کرد؟ افسران جنگ نرم در چه میعادگاهی باید باهم آشنا شوند حرف هم را بشنوند و برای عملیات مشترک آماده شوند؟ نبود چنین محل تجمیع مشترکی یکی از کمبودهای اصلی مجموعه های خودجوش فرهنگی در کشور بود که باعث شد طی چند دهه گذشته خیلی زود این مجموعه ها کوچک و کوچکتر شوند و بعد از مدتی افرادشان هم کار انفرادی را به کار جبهه ای ترجیح بدهند. این دغدغه ای بود که جز با حمایت سازمان های انقلابی مرتفع شدنی نبود.

یکی از سازمان هایی که تلاش نمود این دغدغه را به یک سیاست تبدیل کند، سازمان فضای مجازی سراج بود که در قدم اول با شناسایی این مجموعه ها و آشنا سازی آن ها با یکدیگر راه ارتباط و همفکری بین فعالان انقلابی را باز کرد و با حمایت بدون دخالت سعی کرد این مجموعه ها را توانمند کند و در نهایت با ایجاد هماهنگی بین این مجموعه ها ، اقدام مشترک های زیادی را در قالب یک امت واحده فرهنگی هدایت کند.
در یک جمله ماموریت اصلی سازمان فضای مجازی سراج، کمک به تحقق اهداف و چشم اندازهای انقلاب اسلامی در فضای مجازی با استفاده از ظرفیت مجموعه های خودجوش مردمی فعال در این عرصه می باشد.