مطالعه‌ای، الگوهای زبان جنسیتی را در برنامه های تلویزیونی کودکان در طول ۶۰ سال آشکار کرد
دانشگاه نیویورک

ویرایش : سادی هارلی، بازبینی توسط اندرو زینین
ترجمه : محمود علی پور

یک مطالعه جامع از دانشکده علوم دانشگاه نیویورک ابوظبی، فیلمنامه‌های نزدیک به ۷۰۰۰ قسمت از برنامه‌های تلویزیونی کودکان در ایالات متحده را از سال ۱۹۶۰ تا ۲۰۱۸ تحلیل کرد. این مطالعه الگوهای مغرضانه پایدار در نحوه به تصویر کشیدن شخصیت‌های مرد و زن از طریق زبان را آشکار کرد.

پژوهشگران با استفاده از تکنیک‌های پیشرفته پردازش زبان طبیعی، نحوه استفاده از کلماتی که به مردان یا پسران و به زنان یا دختران اشاره دارند را در فیلمنامه‌های تلویزیونی کودکان، با تمرکز بر دو بعد روانشناختی اساسی: عاملیت (جهت‌گیری به سمت اهداف و موفقیت) و صمیمیت (جهت‌گیری به سمت افراد و روابط) مورد بررسی قرار دادند.

در مقاله‌ای جدید با عنوان “سوگیری‌های جنسیتی نحوی و معنایی در زبان تلویزیون کودکان: شواهدی از مجموعه‌ای از ۹۸ برنامه از سال ۱۹۶۰ تا ۲۰۱۸”، پژوهشگران آندریا ویال، آیدا مصطفی‌زاده دوانی، رویوان زوو، شریا هاوالدار، الینور چستنوت، مرتضی دهقانی و آندری سیمپیان، سوگیری جنسیتی نحوی را در تلویزیون کودکان آشکار می‌کنند.

این مطالعه که در مجله Psychological Science منتشر شده است، نشان می‌دهد که کلماتی که با پسران و مردان مرتبط هستند، در مقایسه با کلماتی که با دختران و زنان مرتبط هستند، بیشتر به عنوان فاعل دستوری، “انجام‌دهندگان” در یک جمله، استفاده می‌شوند. این الگو در شصت سال گذشته به طور قابل توجهی ثابت مانده است.

علاوه بر این، کلمات مرتبط با مردان تمایل داشتند با کلماتی که به عاملیت اشاره دارند، از جمله کلماتی در مورد پاداش، پول، قدرت و کار، هم‌بستگی داشته باشند، در حالی که کلمات مرتبط با زنان بیشتر در کنار کلماتی در مورد خانواده، وابستگی و خانه ظاهر می‌شدند. در حالی که برخی از این ارتباطات در طول زمان به طور جزئی تغییر کرده‌اند، الگوهای کلی حتی در برنامه‌های تلویزیونی اخیر نیز مشهود هستند.

آندریا ویال، استادیار روانشناسی در دانشگاه نیویورک ابوظبی، استادیار شبکه جهانی روانشناسی در دانشگاه نیویورک و نویسنده اصلی، گفت: “یافته‌های ما نشان می‌دهند که میزان پیشرفت در نحوه به تصویر کشیده شدن جنسیت در رسانه‌های کودکان به جایی که به آن نگاه می‌کنیم بستگی دارد. افزایش نمایش شخصیت‌های زن در رسانه‌ها، که در داده‌های ما نیز مشهود بود، گامی در جهت درست است. اما همچنان می‌تواند سوگیری‌های زبانی جنسیتی ظریفی را پنهان کند که تشخیص و اصلاح آنها دشوارتر است.”

او افزود: “این سوگیری‌های پایدار در زبان نیز نگران‌کننده هستند زیرا ممکن است به راحتی توسط موج اخیر برنامه‌های هوش مصنوعی که در فیلمنامه‌نویسی استفاده می‌شوند و بر اساس فیلمنامه‌های موجود آموزش دیده‌اند، ترویج شوند.”

آندری سیمپیان، استاد روانشناسی در دانشگاه نیویورک و نویسنده ارشد این مقاله، افزود: “این سوگیری‌ها فقط مربوط به این نیست که چه کسی خطوط بیشتری دریافت می‌کند؛ بلکه مربوط به این است که چه کسی فرصت عمل، رهبری و شکل دادن به داستان را دارد. در طول زمان، چنین الگوهایی می‌توانند به آرامی به کودکان بیاموزند که عاملیت به طور طبیعی بیشتر متعلق به پسران است تا دختران، حتی زمانی که هیچ‌کس قصد انتقال این پیام را ندارد.”

این تحقیق بر اهمیت آگاهی و تفکر مستمر در مورد راه‌های ظریف ادامه یافتن سوگیری‌های جنسیتی در رسانه‌هایی که مخاطبشان کودکان خردسال هستند، تاکید می‌کند.