گپ و گفتی صمیمانه با استاد محمود منتظم صدیقی آهنگساز‌ معروف کشور

پیش از «شب بخیر کوچولو» چند کار سرودمحور برای رادیو ساخته بودم. در کارهای کودک مانند «محله بهداشت»، «مدرسه‌ام دیر شد» و «رنگین کمان» هم به‌عنوان نوازنده حضور داشتم. برای ساخت تیتراژ «شب بخیر کوچولو» شش هفت نفر از آهنگسازان خیلی خوب آن زمان آمده بودند و هرکدام یکی از شعرهای ارائه‌شده را برداشته بودند و تنها یک شعر از مصطفی رحماندوست مانده بود که آن را به من دادند. شعر جای مانور نداشت. یک هفته‌ای روی آن کار کردم و یک شب ساعت ۲ نیمه شب یک دفعه از خواب پریدم و ملودی به ذهنم آمد. همان زمان نشستم و سریع آن را نوشتم و تنظیم کردم.

خواندن کودک برای ترانه های کودکانه برای اولین بار توسط استاد منتظم انجام شد.

آن زمان نمی‌گذاشتند بچه‌های کوچک ترانه بخوانند. مرکز موسیقی اجازه نمی‌داد. اما من گفتم بهتر است یک کودک لالایی بخواند و گفتم با هزینه خودم این کار را انجام می‌دهم. گفتند چند برداشت بگیرید که یکی از آنها با گروه کر باشد، یکی بی‌کلام باشد و یک لالایی هم با صدای کودک. هزینه نوار و وسایل مورد نیاز را هم خودتان بدهید. من یک هفته با «پروشات پیروزکار» که خواهرزاده‌ام بود و ۸ سال داشت کار کردم و حس و حال را برایش گفتم. این کار ضبط شد و بین ۸ کار اول شد. این یک کار گروهی بود؛ گروه کر تلویزیون بودند و نوازنده‌های خوب تلویزیون موسیقی‌اش را نواختند. لالایی یعنی خواب و من حواسم بود که باید خواب آور و آرامبخش باشد. برعکس لالایی‌هایی که الان می‌شنوم گاهی از شبکه پویا پخش می‌شود و ریتم تندی دارند و بچه نمی‌تواند با آنها بخوابد. اما من به همه این چیزها فکر کردم. لالایی «شب بخیر کوچولو» کار ماندگار و خاصی بود اما متأسفانه هیچ حمایتی از ما نشد.

مهجوریت پیشه آهنگسازی

در رادیو این برنامه فقط به‌نام قصه گو یعنی مریم نشیبا مطرح شد. یک بار اسم من را که با جان و دل این کار را ساختم نبردند. حتی یادم می‌آید برای ساخت لالایی به من ۱۲ هزار تومان دستمزد دادند اما به شاعر آن ۲۴ تومان پرداخت کردند. یک سال این کار قطع شد و برای بازگشایی‌اش یک جشن بزرگ گرفتند و همه را دعوت کردند ولی از من، آهنگساز کار، دعوت نکردند. سال‌ها بعد و برای برنامه «بچه‌های دیروز» جشنی در برج میلاد گرفتند و از مریم نشیبا تجلیل کردند. سه هزار نفر در آن سالن کار من را می‌خواندند اما آهنگساز را دعوت نکرده بودند.

موسیقی های خاطره انگیز استاد

من بعد از آن موسیقی برنامه‌های خاطره انگیز دیگری مانند «النگ دولنگ»، «بستنی‌ها» و «السون و ولسون» را ساختم که تمام آنها برای مادران و پدران امروز خاطره است. وقتی در اینستاگرامم این کارها را منتشر کردم برایم می‌نوشتند چرا ما نمی‌دانستیم شما این کارها را ساخته‌اید؟ پنج، شش سال بعد از ساخت لالایی شب بخیر کوچولو با خانواده‌ام رفتیم مغازه‌ای تا بستنی بخریم. ساعت ۹ و ۵ دقیقه شب بود و لالایی از رادیو پخش می‌شد. فروشنده به من گفت صبر کن این را گوش کنم. من هم حس خاصی پیدا کردم. از او پرسیدم این لالایی را خیلی دوست داری؟ گفت:«من با این کار زندگی می‌کنم.» وقتی گفتم این لالایی را من ساخته‌ام باورش نمی‌شد. می‌گفت دروغ می‌گویی. چون کسی من را معرفی نکرده بود، اسم من سال‌ها مخفی نگه داشته شد.‌

منبع : روزنامه ایران