• عنوان: بررسی چگونگی بهره‌مندی نوجوانان تهرانی در استفاده از محتوای دینی رسانه‌های سنتی و مدرن
• دانشجو: مهدی شوندی
• استاد راهنما: دکتر ناصر باهنر
• دانشگاه: موسسه آموزش عالی سوره
• مقطع: کارشناسی ارشد
• رشته: تبلیغ و ارتباطات فرهنگی
• تاریخ دفاع: ۱۳۸۹

چکیده:

در امتداد قرن بیست و یکم و در شرایطی که صنعت ارتباطات که دربرگیرنده مجموع وسایل و عوامل ارتباط‌جمعی است و با ویژگی‌های فرامکانی، فرازمانی و فراملی در جریان توسعه ارتباطات و اطلاعات روزبه‌روز در حال گسترش است، ترسیم مدلی برای تعامل رسانه‌های سنتی و مدرن در تبلیغ پیام‌های دینی با حفظ ملاحظات بومی آن‌ها، ضروری به نظر می‌رسد. این امر در جامعه همانند ایران که ارتباطات سنتی شفاهی و چهره به چهره غالب بوده و امروزه نیز از مشروعیت و رواج فراوان در حوزه ارتباطات اجتماعی برخوردار است با ملاحظات خاص‌تری روبه‌رو است. باوجودآنکه در کشور ما تجربه‌های بسیاری در تولید برنامه‌های دینی و نیز بهره‌گیری از قابلیت‌های رسانه‌های جدید وجود دارد و تعداد زیادی از ارتباط گران حرفه‌ای در سازمان‌ها و نهادهای مختلف ارتباطی_فرهنگی به این مهم اشتغال دارند و سرمایه‌های مختلف زمانی، مالی و نیروی انسانی در این راه صرف می‌شود، اما نوع برنامه‌ریزی در رسانه‌های مدرن و عملکرد آن‌ها، عدم همگرایی آن‌ها با رسانه‌های سنتی در تبلیغ دینی و کمبود مطالعات و فقر ادبیات علمی موضوع در کشور ازجمله نگرانی‌هایی به شمار می‌آید که می‌تواند موارد مذکور را به زمینه‌ای برای کاهش تأثیرگذاری و در بعضی موارد اثرگذاری معکوس این فعالیت‌ها مبدل سازد.
نتایج پژوهش میدانی اجراشده توسط نگارنده در خصوص بررسی چگونگی استفاده نوجوانان تهرانی از محتوای دینی رسانه‌های سنتی و مدرن که حاصل اجرای گروه‌های متمرکز در هفت دبیرستان مناطق مختلف تهران است، این نکته را نشان می‌دهد که رسانه‌های سنتی و مدرن همگرایی و هماهنگی لازم در خصوص انتشار پیام‌های دینی برای نوجوانان را ندارد. نوجوانان به‌خوبی این ناهماهنگی را در مواردی مانند عدم آموزش و تقویت و به‌روزرسانی مهارت‌های ارتباطی ارتباط گران رسانه‌های سنتی (به‌ویژه مدارس و مساجد) در برقراری ارتباط مؤثر و کامل، عدم ارتباط دوستانه و کامل نهادها و رسانه‌ای سنتی با نوجوانان در بیان مسائل دینی متناسب با سنین نوجوانی و بیان این مسائل به‌صورت ناقص از رسانه‌های جدید، ورود با سرعت رسانه‌های جدید به کشور و عدم سیاست‌گذاری فرهنگی برای استفاده صحیح از آن‌ها، پیشرو نشدن حاکمیت در سازمان‌دهی و تبلیغ فرهنگ بومی‌شده رسانه‌های جدید، درک کرده‌اند.